Oto zbiór interesujących informacji o wskaźniku masy ciała, zwanym BMI (od Body Mass Index):
- BMI oblicza się na podstawie wzrostu i wagi.
- Został odkryty przez Adolfa Queteleta, Belgijskiego matematyka, astronoma i statystyka, w 1832 roku. Swoją nazwę zyskał jednak dopiero w 1972 roku za sprawą Ancela Keysa.
- BMI jest prostym, tanim i nieinwazyjnym sposobem na zmierzenie procentowej zawartości tłuszczu w ciele.
- Takie czynniki jak wiek, płeć, pochodzenie czy masa mięśniowa, nie są brane pod uwagę we wskaźniku masy ciała.
- BMI jest używane do pomiaru masy ciała w populacjach i jako narzędzie diagnostyczne u pojedynczych ludzi.
Zalety utrzymywania prawidłowej masy ciała
Każdy wie, że warto jest być szczupłym. Jednak gdyby spytać się ludzi na ulicy, jakie wynikają z tego właściwości zdrowotne, większość nie wiedziałaby, co powiedzieć. Jesteś ciekaw? Sprawdź naszą listę:
- Mniej bóli mięśniowych i stawowych.
- Więcej energii.
- Możliwość uczestniczenia w licznych aktywnościach.
- Brak opuchlizn i zatrzymywania wody w organizmie.
- Prawidłowe ciśnienie krwi.
- Lepszy sen.
- Odpowiednia ilość trójglicerydów, glukozy.
- Zmniejszone ryzyko wystąpienie cukrzycy typu drugiego.
- Mniejsze ryzyko chorób serca i niektórych nowotworów.
Dodatkowe kilogramy powodują, że serce musi ciężej pracować. Powoduje to wzrost ciśnienia, poziomu cholesterolu, trójglicerydów, a obniża poziom dobrego cholesterolu (HDL). Nadmiar masy ciała zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia cukrzycy.
Wystarczy, że zrzucisz 3-5% swojej obecnej wagi, a znacząco zmniejszysz ryzyko cukrzycy, nadciśnienia i obniżysz poziom trójglicerydów. Dla mężczyzny ważącego 90 kilogramów oznacza to schudnięcie 3-4,5 kilograma. Większa utrata masy ciała zmniejsza również ciśnienie krwi i polepsza poziom cholesterolu.
Czy BMI nie jest zbyt przestarzałe?
Gdy Adolf Quetelet wymyślił wzór na BMI (wzór BMI sprawdzisz na przykład tutaj), nie było jeszcze komputerów, kalkulatorów i urządzeń elektronicznych. Stąd pomysł na proste działanie matematyczne.
Obecnie jednak jest inaczej i niektórzy argumentują, że wraz z rozwojem technologii, możemy sobie pozwolić na bardziej skomplikowany wzór. W końcu ludzie są trójwymiarowi, a nie dwuwymiarowi. Zdrowe ciała rosną w różnych kształtach i rozmiarach.
W 2013 roku, profesor Nick Trefethen, matematyk z Oxfordu, napisał list do poczytnego czasopisma „The Economist”. W tym liście autor podawał w wątpliwość użycie obecnego wzoru na BMI. Profesor uzasadnia swoją opinię faktem, że BMI daje zbyt niski wynik u niskich ludzi, a zbyt wysoki u wysokich.
Mięśnie czy tłuszcz?
Weźmy pod uwagę dwóch mężczyzn:
- Jeden prowadzi siedzący tryb życia, ma 1,83 metra wzrostu, waży 92 kg i ma BMI wynoszące 27.
- Drugi jest Olimpijczykiem, ma tyle samo wzrostu, waży 4 kilogramy więcej, co daje BMI wynoszące 28.
Patrząc na same BMI, Olimpijczyk ma większą nadwagę od osoby, która się w ogóle nie rusza. Jednakże mięśnie ważą 18 procent więcej niż tkanka tłuszczowa. Wynika stąd, że Olimpijczyk nie ma nadwagi, chociaż wynik BMI błędnie na nią wskazuje. BMI nie pokazuje, jak ktoś dzięki ćwiczeniom staje się zdrowszy i bardziej wysportowany.